زمینلرزههای بزرگ در تهران، مشهد و اصفهان: هشدار درباره فرونشستهای خطرناک
در سالهای اخیر، ایران با مشکلات جدی در زمینه فرونشست زمین مواجه شده است. به ویژه در استان اصفهان، این پدیده به شدت افزایش یافته و به پایتخت تهران و شهر مشهد در شمال شرقی کشور نیز رسیده است. طبق گفتهها، این فرونشست زمین به طور فزایندهای در حال گسترش است و نیاز به توجه فوری دارد.
سخنگوی بخش آب ایران در روز سهشنبه درباره عواقب این مسئله هشدار داد و اعلام کرد که 70 درصد از دشتهای کشور تحت تأثیر فرونشست قرار دارند. این مشکل به طور مستقیم بر منابع آب کشور تأثیر میگذارد و همچنین به افزایش عمق چاهها و حفر چاههای جدید منجر شده است. در ادامه به بررسی ابعاد این مشکل میپردازیم.
- کاهش منابع آب: به گفته حمیدرضا پیروان، رئیس گروه مهندسی آب و خاک سازمان آموزش و ترویج کشاورزی ایران، نرخ فرونشست زمین در ایران 10 برابر بیشتر از استانداردهای جهانی است.
- تأثیر خشکسالی: خشکسالیهای مداوم موجب کاهش قابل توجهی در منابع آب سطحی و زیرزمینی شده است که این امر به تشدید مشکل فرونشست کمک میکند.
- حفر چاههای جدید: برآوردها نشان میدهد که سالانه حدود 8500 چاه در ایران خشک میشود و این موضوع نیاز به حفر چاههای جدید را افزایش میدهد.
به گفته پیروان، فرونشست زمین در ایران به شدت نگرانکننده است و این وضعیت به دلیل افزایش برداشت آب و کاهش بارشها به وجود آمده است. او همچنین اشاره کرده است که آمارهای رسمی نشان میدهد که 70 درصد از دشتهای کشور تحت تأثیر این پدیده قرار دارند.
به طور کلی، مدیر سابق آموزش و مشارکت عمومی سازمان حفاظت محیط زیست ایران، محمد دارویش، نیز به این موضوع پرداخته و اعلام کرده است که ایران به طور سالانه با نرخ فرونشست 54 سانتیمتر مواجه است. این نرخ تقریباً 140 برابر استاندارد بحرانی تعیینشده توسط اتحادیه اروپا است.
این وضعیت نشاندهنده نیاز مبرم به مدیریت منابع آب و افزایش آگاهی عمومی در مورد چالشهای مربوط به فرونشست زمین است. ایران باید اقداماتی فوری برای کاهش اثرات این پدیده انجام دهد و در عین حال باید به دنبال راهحلهای پایدار برای مدیریت آب باشد.
- اقدامات پیشنهادی:
- توسعه برنامههای آموزشی برای افزایش آگاهی عمومی.
- تقویت قوانین و مقررات مربوط به مدیریت منابع آب.
- تحقیقات علمی برای یافتن راهحلهای مؤثر در مقابله با فرونشست.
در نهایت، فرونشست زمین در ایران نه تنها یک چالش زیستمحیطی، بلکه یک بحران اجتماعی و اقتصادی نیز به شمار میآید. نیاز به همکاری بین سازمانها و نهادهای مختلف برای مقابله با این معضل ضروری است. در صورت عدم توجه به این مسئله، پیامدهای آن میتواند برای نسلهای آینده بسیار جدی باشد.