نمایش فیلم “اتاق سبز” اثر فرانسوا تروفو در جشنواره IAF
در این مقاله به بررسی فیلم درام تاریخی فرانسوی «اتاق سبز» (The Green Room) ساخته فرانسیس تروفو می‌پردازیم که به زودی در Forum هنرمندان ایرانی در تهران به نمایش درخواهد آمد. این فیلم که در سال ۱۹۷۸ ساخته شده، داستانی عمیق و تأثیرگذار را درباره یادآوری مردگان و ارتباط با خاطرات آن‌ها روایت می‌کند.
فیلم «اتاق سبز» به داستان کوتاه «محراب مردگان» (The Altar of the Dead) اثر هنری جیمز که در سال ۱۸۹۵ منتشر شده، الهام گرفته است. این فیلم همچنین بر اساس دو اثر دیگر از جیمز به نام‌های «وحشت در جنگل» (The Beast in the Jungle) و «چگونه آمد» (The Way It Came) ساخته شده است. در اینجا به نکات کلیدی این فیلم می‌پردازیم:
- کارگردانی و بازیگری: «اتاق سبز» ۱۷امین فیلم تروفو به عنوان کارگردان و سومین فیلمی است که او در آن به عنوان بازیگر نقش اول نیز حضور دارد.
- بازیگران: تروفو، ناتالی بایه، ژان داسته و پاتریک مالئون در این فیلم به ایفای نقش پرداخته‌اند.
- موضوع فیلم: فیلم به بررسی موضوعاتی چون یادآوری و گرامیداشت مردگان می‌پردازد و تروفو در آن پرتره‌هایی از افراد زندگی خود را در «محراب مردگان» شخصیت اصلی گنجانده است.
داستان فیلم در یک شهر کوچک فرانسوی در انتهای دهه بیست میلادی رخ می‌دهد. ژولین داون، یک خبرنگار، ده سال پیش همسرش، ژولی، را از دست داده و تمام اشیاء متعلق به او را در اتاق سبز جمع‌آوری کرده است. پس از آتش‌سوزی که اتاق را ویران می‌کند، او یک کلیسای کوچک را نوسازی کرده و آن را به یاد ژولی و دیگر مردگان اختصاص می‌دهد.
فیلم «اتاق سبز» یکی از آثار مورد ستایش تروفو به شمار می‌رود، هرچند که از نظر مالی یکی از کم‌سودترین آثار او نیز به حساب می‌آید. این فیلم در انتهای دوران حرفه‌ای تروفو ساخته شده و به لحاظ موضوعی با آثار قبلی او تفاوت دارد. «اتاق سبز» به یادآوری دوران کودکی می‌پردازد و در عین حال بیشتر بر مراحل پایانی زندگی تمرکز دارد.
تروفو در این فیلم نظرات خود را درباره مرگ و یادآوری مردگان به‌خوبی بیان می‌کند. با این حال، موضوع متفاوت فیلم نمایانگر حس بیانی شخصی تروفو در طول دوران حرفه‌ای‌اش است.
فرانسیس رولان تروفو (۱۹۳۲-۱۹۸۴) یکی از فیلم‌سازان، بازیگران و منتقدان برجسته فرانسوی بود. او به عنوان یکی از بنیان‌گذاران موج نو (French New Wave) شناخته می‌شود. تروفو تحت سرپرستی منتقد فیلم آندره بازن قرار گرفت و به نوشتن برای نشریه «کایه دو سینما» (Cahiers du Cinéma) مشغول شد، جایی که او طرفدار نظریه مؤلف شد.
فیلم «400 ضربه» (The 400 Blows) در سال ۱۹۵۹، که در آن ژان-پیر لئود در نقش آنتوان دوانل، آلتراگو تروفو، بازی کرده است، یکی از فیلم‌های تعریف‌کننده موج نو به شمار می‌رود. تروفو همچنین داستان فیلم «دزد نفس» (Breathless) را که توسط همکارش در کایه، ژان-لوک گدار، کارگردانی شده، تأمین کرده است.
سایر فیلم‌های مطرح تروفو شامل «به تیرکلاو شلیک کن» (Shoot the Piano Player) در سال ۱۹۶۰، «ژول و جیم» (Jules and Jim) در سال ۱۹۶۲، «پوست نرم» (The Soft Skin) در سال ۱۹۶۴، «دو دختر انگلیسی» (Two English Girls) در سال ۱۹۷۱ و «آخرین مترو» (The Last Metro) در سال ۱۹۸۰ می‌باشد.
فیلم «روز برای شب» (Day for Night) ساخته تروفو در سال ۱۹۷۳ موفق به دریافت جایزه بهترین فیلم از BAFTA و جایزه اسکار بهترین فیلم خارجی زبان شد.
تروفو همچنین کتاب «هیتکاک/تروفو» (Hitchcock/Truffaut) را در سال ۱۹۶۶ نوشت که یک مصاحبه طولانی با قهرمانش آلفرد هیچکاک بود و در فهرست Sight and Sound از بزرگ‌ترین کتاب‌ها در مورد سینما، مقام دوم را کسب کرد. تروفو به هیتکاک در فیلم‌های «عروس سیاه پوش» (The Bride Wore Black) در سال ۱۹۶۸، «ماهیگیر می‌سی‌سی‌پی» (Mississippi Mermaid) در سال ۱۹۶۹ و آخرین فیلمش «به طور محرمانه برای شما» (Confidentially Yours) در سال ۱۹۸۱ ادای احترام کرد.
