در سه ماه گذشته، مدارس ایران به مدت 24 روز به دلیل کمبود انرژی، آلودگی هوا و شرایط جوی تعطیل شده‌اند. این تعطیلی‌ها به عنوان نشانه‌ای از بحران‌های عمیق‌تر و فساد در رهبری رژیم تلقی می‌شود. مقامات به دلایل محیطی اشاره می‌کنند، اما تحلیلگران آن را به “سونامی ورشکستگی” نسبت می‌دهند. اختلالات آموزشی و فشار بر خانواده‌ها به دلیل تعطیلی مدارس و مهدکودک‌ها افزایش یافته است. برخی خانواده‌ها این تعطیلی‌ها را به افزایش ابتلا به شپش مربوط می‌دانند، در حالی که دولت این ادعا را رد می‌کند. ناظران بر این باورند که نگرانی رژیم از اعتراضات اجتماعی، دلیل اصلی این تعطیلی‌هاست.

در هفته ۱۵ تا ۲۱ فوریه ۲۰۲۴، ایران با ۱۳۳ زلزله مواجه شد که توسط مؤسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران ثبت گردید. از این تعداد، ۱۱۸ زلزله کمتر از ۳ ریشتر، ۱۳ زلزله بین ۳ تا ۴ ریشتر و یک زلزله ۵.۴ ریشتری در خوزستان رخ داد. استان کرمان با ۱۳ زلزله، بیشترین تعداد را داشت. در سال گذشته، ۶،۹۴۹ زلزله در کشور ثبت شد. ایران به دلیل موقعیت جغرافیایی‌اش، دارای فعالیت زلزله‌ای بالاست و باید برای مدیریت بحران و کاهش خطرات زلزله آمادگی بیشتری داشته باشد. تهران به عنوان شهری با خطرات طبیعی فراوان، نیازمند توجه ویژه‌ای است.

در ابتدای بهار تا 5 آوریل، بارش باران در ایران به 14.5 میلی‌متر رسید که 28.1 درصد کمتر از متوسط بلندمدت است. در هفته گذشته، 3.9 میلی‌متر باران ثبت شد که کاهش 49.9 درصدی را نشان می‌دهد. از آغاز سال آبی جاری، مجموع بارش‌ها به 114.1 میلی‌متر رسیده که 37.1 درصد کمتر از نرمال است. تنها مازندران بارش بیشتری نسبت به متوسط داشته و استان‌های هرمزگان و سیستان و بلوچستان کمترین بارش را ثبت کرده‌اند. وضعیت بارش نگران‌کننده است و نیاز به برنامه‌ریزی‌های مدیریت منابع آب احساس می‌شود.

بحران مهاجرت نیروی کار از ایران، که به “خروج ملی” معروف است، به سطوح هشداردهنده‌ای رسیده است. کارشناسان در نشست اخیر، افزایش 82 درصدی مهاجرت نخبگان را ناشی از ناامیدی جامعه ایرانی نسبت به آینده دانستند. عوامل مؤثر شامل تشدید امنیت در دانشگاه‌ها، ضعف‌های مالی و محدودیت‌های آزادی‌های علمی بوده است. وزیر بهداشت، مهاجرت نخبگان را “هدر رفتن سرمایه ملی” توصیف کرد. 13 چالش بزرگ، از جمله فساد و فقر، این روند را تغذیه می‌کند. همچنین، کاهش درآمد دانشگاهیان و “فمینیسم مهاجرت” زنان را تحت تأثیر قرار داده است. عدم تغییرات اساسی، خطر کاهش سرمایه انسانی را به همراه دارد.