کشف کوزه غول‌پیکر از دوران ساسانی در جنوب ایران

یک خمره سفالی باستانی که به دوران ساسانی نسبت داده می‌شود، در حین یک حفاری معمولی در یک روستای جنوبی ایران کشف شده است. این یافته ارزشمند می‌تواند اطلاعات جدیدی درباره تاریخ و فرهنگ آن دوران ارائه دهد.

این خمره بزرگ روز یکشنبه در روستای جلودار، یک منطقه روستایی در شهرستان ارسنجان استان فارس کشف شد. این کشف در حین حفاری برای نصب یک تیر برق صورت گرفت.

محمد صابت‌اقلی‌دی، رئیس گردشگری استان، به خبرنگاران گفت که این خمره احتمالاً به‌عنوان ظرفی برای ذخیره غلات یا مواد غذایی استفاده می‌شده است. وی افزود: “هیچ شیئی مانند طلا، سکه یا فلزات درون آن پیدا نشده است.”

صابت‌اقلی‌دی همچنین اشاره کرد که ارزیابی‌های اولیه نشان می‌دهد که این اثر به دوره ساسانیان (۲۲۴–۶۵۱ میلادی) تعلق دارد.

پس از این کشف، واحدهای حفاظت از میراث فرهنگی و کارشناسان باستان‌شناسی به محل اعزام شدند. این خمره به محوطه جهانی تخت جمشید منتقل شده است تا مورد بررسی‌های بیشتری قرار گیرد.

وی در ادامه گفت: “تحقیقات در حال حاضر در مجموعه تخت جمشید برای تعیین جزئیات بیشتر درباره سن و اهمیت تاریخی خمره در حال انجام است.” او افزود: “یک ارزیابی دقیق از سن و ویژگی‌های آن نیازمند مطالعات اضافی توسط متخصصان میراث فرهنگی خواهد بود.”

یک ویدیو از این کشف روز دوشنبه در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد که باعث جلب توجه عمومی به گذشته باستانی این منطقه شد.

نتایج تحلیل‌های کارشناسی در حال انجام پس از تکمیل ارزیابی‌های دقیق اعلام خواهد شد.

اهمیت دوران ساسانی

دوران ساسانی اهمیت بسیار بالایی در تاریخ ایران دارد. در این دوره، معماری و هنرهای ایرانی دچار یک رونق کلی شدند. معماری معمولاً ابعاد بزرگی به خود گرفت، مانند کاخ‌های موجود در تیسفون، فیروزآباد و سروستان که از جمله نقاط عطف این دوران هستند.

• معماری ساسانی نشان‌دهنده یک سیستم کارآمد از استفاده از زمین و بهره‌برداری استراتژیک از توپوگرافی طبیعی برای ایجاد مراکز فرهنگی اولیه ساسانیان بود.
• در آن دوران، آثار از شرق و غرب به زبان پهلوی، زبان ساسانیان، ترجمه می‌شد.

در سال ۲۰۱۸، مجموعه‌ای از شهرهای تاریخی ساسانی در جنوب ایران با عنوان “چشم‌انداز باستان‌شناسی ساسانی منطقه فارس” به عنوان یک سایت یونسکو نام‌گذاری شد. این مجموعه شامل هشت سایت باستان‌شناسی است که در سه بخش جغرافیایی فیروزآباد، بیشاپور و سروستان واقع شده‌اند.

این میراث جهانی نشان‌دهنده استفاده بهینه از توپوگرافی طبیعی است و گواهی بر تأثیر سنت‌های فرهنگی هخامنشی و اشکانی و هنر رومی است که بعداً تأثیر قابل توجهی بر معماری و سبک‌های هنری دوره اسلامی داشت.

به طور کلی، کشف این خمره می‌تواند بر غنای تاریخی و فرهنگی منطقه بیفزاید و نیاز به تحقیقات بیشتر در این زمینه را نمایان کند.